NL, ENG, Fr
Kunst maken is geen keuze die je even maakt, het is een levenspad. Voor mij begon dat in 1999, en sindsdien draag ik de schoonheid én de strijd die
ermee gepaard gaat.
In 1999 begon ik mijn leven als zelfstandig kunstenaar. Geen bijberoep, geen vangnet – gewoon de keuze om voluit te gaan voor wat ik geloof: kunst maken. Sindsdien heb ik meer dan 300
tentoonstellingen gedaan, in Frankrijk en daarbuiten. Soms verkoop je iets, vaak niet. Gemiddeld misschien één keer op vijf. Toch ben ik altijd doorgegaan, want dit is mijn levensweg.
In 2002 ben ik verhuisd naar de Aude, een van de armste regio’s van Frankrijk. Mensen denken vaak dat het leven daar goedkoper is, maar dat is een illusie. Alles kost evenveel moeite, en de dagelijkse strijd om rond te komen is hier niet minder.
Wat ik wel altijd heb gedaan: mijn werk openstellen. Toen ik een park de sculptures had bij het kasteel waar ik woonde, heb ik nooit een hoed rond laten gaan. Wie mijn atelier bezoekt of een tentoonstelling thuis, betaalt geen inkom. Ik vond (en vind) dat kunst voor iedereen toegankelijk moet zijn.
Maar eerlijk gezegd: soms voelt het oneerlijk. Met alle respect, maar de man die bij de supermarkt zit met zijn hond, verdient vaak meer op een dag dan ik – iemand die zijn leven geeft aan creëren, aan schoonheid, aan dialoog met de wereld. Het is een vreemd contrast: ik doe zoveel moeite, en toch blijft het bestaan vaak onzeker.
Nu ik opnieuw op een keerpunt sta, droom ik van een nieuwe plek. Een beeldentuin. Een binnententoonstelling. Een ruimte waar mensen kunnen rondwandelen, ontdekken, voelen. Misschien is het tijd om daar wél een kleine bijdrage te vragen. Niet uit winstbejag, maar uit respect. Respect voor de kunst, voor de tijd en energie die erin kruipt, en ook voor mezelf.
Want kunst is geen hobby. Het is een leven. Mijn leven.
Being an artist is not a decision you make lightly. It’s not a pastime, but a path that shapes every part of your life. For me, that path began in
1999, and I still walk it today.
In 1999 I began my life as an independent artist. No side job, no safety net – simply the decision to dedicate myself entirely to what I believe in: creating art. Since then, I have taken part in
more than 300 exhibitions in France and abroad. Sometimes you sell, often you don’t. Maybe one out of five shows. And yet, I’ve never stopped, because this is my life’s journey.
In 2002 I moved to the Aude, one of the poorest regions of France. Many people imagine life here is cheaper – but it isn’t. Everything costs just as much effort, and daily survival is no easier.
What I have always done is open my work to others. When I had a sculpture park at the castle where I lived, I never passed a hat. Visitors to my studio or exhibitions at home have never been asked to pay an entrance fee. I truly believe art should be accessible to all.
But honestly, sometimes it feels unfair. With all respect, the man sitting outside the supermarket with his dog often earns more in a day than I do – someone who devotes his life to creating, to beauty, to dialogue with the world. It’s a strange paradox: I give so much, and yet existence remains uncertain.
Now, as I stand at a new turning point, I dream of a new place. A sculpture park. An indoor exhibition space. A place where people can wander, discover, and feel. Perhaps it is time to ask for a small contribution. Not out of greed, but out of respect. Respect for the art, for the time and energy it requires, and also for myself.
Because art is not a hobby. It is a life. My life.
Être artiste n’est pas une décision légère. Ce n’est pas un passe-temps, mais un chemin de vie qui façonne chaque jour. Pour moi, ce chemin a
commencé en 1999, et il continue encore aujourd’hui.
En 1999, j’ai commencé ma vie d’artiste indépendant. Pas de travail à côté, pas de filet de sécurité – seulement le choix de me consacrer entièrement à ce en quoi je crois : créer. Depuis, j’ai
participé à plus de 300 expositions en France et à l’étranger. Parfois on vend, souvent non. Peut-être une sur cinq. Et pourtant, je n’ai jamais cessé, car c’est mon chemin de vie.
En 2002, j’ai déménagé dans l’Aude, l’un des départements les plus pauvres de France. Beaucoup pensent que la vie y est moins chère – mais c’est faux. Tout coûte autant d’efforts, et le quotidien n’y est pas plus simple.
Ce que j’ai toujours fait, c’est ouvrir mon travail aux autres. Lorsque j’avais un parc de sculptures au château où je vivais, je n’ai jamais fait passer un chapeau. Les visiteurs de mon atelier ou de mes expositions à domicile n’ont jamais payé d’entrée. Je crois profondément que l’art doit rester accessible à tous.
Mais pour être honnête, parfois cela me semble injuste. Avec tout le respect, l’homme assis devant le supermarché avec son chien gagne souvent plus en une journée que moi – quelqu’un qui consacre sa vie à créer, à apporter de la beauté, à dialoguer avec le monde. C’est un paradoxe étrange : je donne tant, et pourtant l’existence reste incertaine.
Aujourd’hui, à un nouveau tournant de ma vie, je rêve d’un autre lieu. Un parc de sculptures. Une exposition intérieure. Un espace où les gens peuvent se promener, découvrir, ressentir. Peut-être est-il temps d’y demander une petite contribution. Non par avidité, mais par respect. Respect pour l’art, pour le temps et l’énergie qu’il exige, et aussi pour moi-même.
Car l’art n’est pas un loisir. C’est une vie. Ma vie.
